اثر تزریق داروهای سولپیراید و بروموکریپتین به داخل هیپوتالاموس بر ترشح حجم شیره و اسیدیته معده در موش صحرایی

چکیده هدف این مطالعه یافتن این مسئله بود که آیا تغییرات ترشح حجم شیره معده و میزان اسیدیته (pH) آن حاصل اثرات اولیه عوامل داروهای مصرف شده است یا اینکه در اثر تغییرات سطح گرسنگی، هضم و گوارش می‌باشد. در این مطالعه 80 سر موش صحرایی تحت بیهوشی عمومی زیر دستگاه استرئوتاکس قرار گرفتند. حیوانات به 8 گروه تقسیم شدند: دو گروه کنترل a و b، دو گروه شم که حلال داروها را دریافت می‌کردند، دو گروه سولپیراید (داروی آنتی سایکوز، آنتاگونیست گیرنده D2 دوپامینی) با دوزهای 4 و 8 میکروگرم، یک گروه بروموکریپتین(آگونیست گیرنده‌های D1 و D2 دوپامینی) با دوز 25 میکروگرم، و یک گروه مختلط که سولپیراید 8 میکروگرم را همراه با بروموکریپتین 25 میکروگرم دریافت می‌کردند. ترشح شیره معده از لحاظ حجم اندازه‌گیری می‌گردید و ترشح اسید معده نیز با دستگاه pH متر دیجیتال ثبت می‌گردید. گروه سولپیراید 8 میکروگرم و گروه مختلط اختلاف معنی‌داری در حجم شیره و ترشح اسیدیته معده نشان دادند. این مطالعه نشان داد که سولپیراید (8 میکروگرم) توانست به طور معنی‌دار حجم ترشح شیره معده را افزایش دهد و میزان اسیدیته معده را برحسب pH کاهش دهد. بروموکریپتین بتنهایی نتوانست ترشح حجم معده و اسیدیته معده را به طور معنی‌دار تحت تاثیر قرار دهد اما همراه با سولپیراید 8 میکروگرم به طور معنی‌داری توانست حجم ترشح شیره معده را افزایش و میزان اسیدیته معده را برحسب pH کاهش دهد.